Ik luister de laatste jaren amper nog naar de radio, en een teevee heb ik al helemaal niet. Als ik al eens luister, is het meestal naar de klassieke muziek-radio Klara. Ik zette die zender toevallig op vandaag, en enkele minuten later al hoorde ik de 78-jarige muzieklegende Sigiswald Kuijken zijn gedacht zeggen over wat zich de afgelopen jaren heeft afgespeeld in menig rusthuis, tussen twee opnames door van de Toverfluit van Mozart, die hij ooit dirigeerde met zijn ensemble.
Het stukje hieronder is maar vierenveertig sekonden lang, maar dat was genoeg voor mij om terug diep geraakt te worden, en weer even stil te staan bij wat onze samenleving de laatste twee jaar onze ouderen heeft aangedaan (en her en der nog steeds aandoet), in onze panische poging om hun Leven te redden.
Was het niet Mahatma Gandhi die ons eraan herinnerde: "Wat je doet voor mij, zonder mij, is tegen mij"?
Hieronder vind je de letterlijke weerslag van zijn verzuchting.
"Het ontstellende van onze maatschappij is
Dat men de dood in een hoekje drumt
Alsof dat de grootste vijand is.
Dat hebben we nu ook met de hele corona-affaire gezien
De hele reactie, de officiële reactie,
Kun je eigenlijk herleiden tot één hoofdidee;
Dat was “verboden te sterven”.
Zelfs de oude mensen
Die naar een ouderlingeninstituut gaan;
Op een bepaald moment
Die weten wel heel goed dat dit hun laatste station is.
Maar toch mochten die niet meer sterven.
Maar ze mochten ook niet meer de kleinkinderen zien,
Of hun kinderen.
Ze mochten wel als een hond kreperen
In die instituten.
Dat is veel erger volgens mij, met excuses,
Dan het virus.
(…)
Dat maakt mij boos."
Ik hoop, wens, bid vanuit het diepste van mijn hart, dat er ooit een moment aanbreekt van collectief pijnlijk ontwaken, van erkenning, en van berouw, voor wat wij onze ouderen hebben aangedaan de afgelopen jaren. Ook al bedoelden we het goed.
En dat we dan niet enkel terugkeren naar de precorona-situatie, maar ook eens durven kijken hoe we in onze contreien al enkele decennia omgaan met onze senioren, in en buiten onze rusthuizen.... Wordt de corona-gekte een wakeupcall naar een humaner samenleving? Ik duim alvast.
PS: ik denk dat we best zoveel mogelijk de stemmen van de ouderen zelf, alsook van de eerstelijns zorgwerkers laten weerklinken in de zoektocht naar een mooier en waardiger manier van ouder worden. De verbeelding aan de macht!
Comments