Ik kies niet langer voor één kleur.
Ik kies voor ALLE kleuren.
Groen, Blauw, Rood, Oranje, Geel, Zwart of Rose: alle kleuren mogen er zijn voor mij. Allen brengen mij een stukje dichter bij mijn eigen Mens-zijn, en dat van de zielen om me heen.
Ooit dacht ik dat het Radikaal was om één kleur te kiezen, en me moreel verheven te voelen boven alle andere kleuren: de Anderen werden in mijn ogen en die van mijn ‘kameraden’ dan Dom, of Gek, of Gevaarlijk. Oh, wat voelde ik mij goed én verbonden bij mijn Juiste Kleur en mijn Juiste Gedachten. Wist ik veel dat ik een paardenbril op had. Wist ik veel dat ik de polarisering in onze samenleving enkel maar versterkte, door de stemmen van anderen te helpen onderdrukken, met alle mogelijke middelen. In plaats van ermee in dialoog te gaan, de anderen en hun waarden en bezorgdheden écht trachten te begrijpen en die naast die van mij te leggen, ter wederzijdse bevruchting en groei. Wist ik veel dat een mens onmogelijk wijzer kan worden wanneer ie niet de andere kanten van de geliefde medailles onder ogen durft te zien.
Nu maak ik voor mezelf uit dat het net Radikaal is om de wereld door al die kleuren te bekijken. Radikaal om in het Midden te gaan staan, temidden van al die verschillen, met een onbuigbare liefde voor de wereld en haar bewoners, van allerlei pluimage. En door opnieuw in eerste plaats de Mens te ontmoeten, en dan pas diens standpunten en bril om de wereld te bekijken. Radikaal willen leren, liefhebben, en groeien. Verbonden. Temidden van duizenden melodieën.
Ik had de laatste jaren heel veel zin om hier een boek over te schrijven, en begon hier al enkele keren halfslachtig aan. Ik wilde een boek maken over het Spel der Dualiteiten, en hoe de ware machthebbers op deze planeet er alle belang bij hebben om elkaar als vijanden te blijven zien, om olie op het Vuur van de menselijke verdeeldheid te blijven gooien. Een boek over de simplifiëring van het maatschappelijke debat, en de intellectuele en passionele valkuil waar o zovele idealisten in terecht zijn gekomen de laatste tijd, potdoof voor andere stemmen of inzichten. Een boek over alle truukjes om heel eenzijdig te blijven denken en toch jezelf en anderen ervan te overtuigen dat jij en je groepje gelijkgezinden wijs zijn, en beter dan andersdenkenden. Een boekje over de horror die dit soort gedachtennevels kunnen veroorzaken, met de menselijke geschiedenis als illustratie. Een pleidooi voor meer menselijkheid, voor écht kritisch denken, en durven voelen en tasten in onze schaduwen. Een appèl om elk aan onze eigen Grond te bouwen, met minder angst voor sociale afwijzing, en met meer zelfliefde en zelfwaarde; een kostbaar bezit in deze wankele tijden.
Misschien dat dat boekje er ooit komt. Maar eerst breekt er een periode van Radikaal Leven aan voor mij, waar ik mijn kleurengamma met de wereld wil delen, waar ons niet-weten wordt gevierd, en de liefde en het respect het winnen van onze achterdocht. Waar we groots mogen zijn in onze kleinheid. Waar we volop gaan voor Liefde, Schoonheid, Waarheid en Vrijheid. Vooral offline, in ’t échte leven. Als vader, als lover, als zoon en vriend en procesbegeleider en therapeut. Of als toevallige passant in het leven van een ander wezen, menselijk of vér daar voorbij.
Aho!
Comments