De klopjacht op ongeprikten: een getuigenis

 De eerste twee coronajaren waren voor zeer vele medemensen bijzonder beangstigend en soms traumatiserend, op verschillende vlakken. Sommigen waren als de dood om covid te krijgen, wat weinig verwonderlijk was nadat de media ons in de lente van 2020 dag na dag bestookten met (flink overdreven) horrorverhalen over mensen die levend stikten – één van de oerangsten par excellence voor de meesten onder ons. Velen waren ook extreem bezorgd dat kwetsbare vrienden of familieleden besmet zouden geraken, en sterven. Weer anderen werden panisch bij de gedachte om zich zelf tien dagen of langer op te moeten sluiten omwille van een besmetting, of, godbetert, omwille van een ‘hoogrisicocontact’. Voor weer anderen waren de mondkapjes een ware horror (gevoel van benauwdheid, voortdurend bedampte brillenglazen, grote onzekerheid in de weinige sociale contacten die nog mogelijk waren).

Ikzelf was onder meer écht bang van die vreselijke teststokjes diep in mijn neus, en lag tegelijk wakker van het gemak waarmee zovele van mijn medeburgers werkelijk alle opgeklopte doemberichten over het virus slikten én steeds hardere ‘beschermings’maatregelen eisten, niet enkel voor zichzelf, maar ook van alle anderen. Dat daarmee onze basisrechten en vrijheden voor onbepaalde duur werden opgeheven, leek hen worst te wezen. Hun angstmechanismen leken enkel gericht op overleven, en op het kritiekloos volgen van gelijk welke autoriteit die in de media verscheen. Ook al betekende dat dat mensen alleen moesten sterven, dat dementerenden soms maanden lang werden opgesloten in hun kamer of vastgebonden aan hun stoel, dat kinderen jarenlang gemaskerd moesten rondlopen, dat er geen enkele publieke glimlach getoond mocht worden op straten en in parken, dat er avondklokken werden geïnstalleerd, en samenscholingsverboden, dat er maandenlange sluitingen van ‘niet essentiële’ winkels en beroepen werden opgelegd, en dat veertienjarigen een nachtje in de cel moesten omdat ze op een zomeravond samen pizza hadden gegeten. Nooit had ik gedacht dat gerichte angstpropaganda zoveel domme volgzaamheid bij de bevolking kon bewerkstelligen.

Voor velen werd het achteraf pas duidelijk dat het gros van deze maatregelen zinloos was geweest, en tegelijk bijzonder beschadigend voor zeer vele mensen. Voor mij, en velen met mij, was dat besef er niet enkel achteraf, maar ook tijdens de coronagekte. Over de redenen van die zinloosheid wijdde ik vroeger al voldoende uit.

Al in april 2020 begon het mij te dagen dat de overdreven maatregelen niet enkel het gevolg waren van paniekvoetbal en improvisatie van onze lokale overheden. Wie doorheen alle propaganda trachtte te kijken, kon via sociale media steeds beter een zicht krijgen op de systematiek achter de richtlijnen. Al van in het prille begin werd immers geponeerd, dat de vreselijk vervelende maatregelen pas zouden verdwijnen…wanneer iedereen geprikt zou zijn met de nieuwste priktechnologie.  Ook al duurde de ontwikkeling van een nieuw vaccin gemiddeld tien jaar, en was er nog nooit een efficiënt vaccin gemaakt voor een respiratoir virus….toch beweerden tv-experten wereldwijd dat er deze keer wél op minder dan een jaar tijd een prik zou komen die ‘veilig en effectief’ zou zijn, alle besmetting en ziekte onmogelijk zou maken, sars-Cov2 zou 'uitroeien', en dat pas daarna ‘de poorten van de vrijheid’ zich terug zouden openen. Ikzelve, en velen met mij, die in hun leven al voldoende ‘gaslighting’, machtsmisbruik en leugens hadden overleefd, waren vanaf dat moment heel waakzaam. Ik stond kritisch tegenover de prikpropaganda, en kreeg later over quasi de ganse lijn gelijk met mijn kritiek.

De prikken - het woord ‘vaccin’ is in haar klassieke betekenis niét van toepassing op de coronaspuit – hielden verdere besmetting en ziekteverschijnselen niét tegen, en bovendien waren er bijzonder veel negatieve bijwerkingen; een gegeven dat vele geprikte medeburgers intussen aan den lijve mochten ervaren, en reden nummer één waarom zich momenteel amper nog niet-senioren laten boosteren. Het was, én is, bijzonder tragisch, dat al die gerenommeerde wetenschappers die toen en nu trachten te waarschuwen voor die bijwerkingen, stelselmatig het stempel antivaxxer kregen op radio, tv en in de kranten.

Over de kosten-batenverhouding van de prik ten aanzien van oudere senioren en kwetsbaren spreek ik me tot op de dag van vandaag niet uit.

Voor gezonde mensen, en al zeker voor de jongeren, lijken er mij véél meer gevaren verbonden te zijn aan de huidige experimentele coronaprik, dan er baten zijn. Jaren onderzoekswerk hierrond versterkten enkel mijn mening hierrond.

En toén, vanaf begin 2021, kwam er, in golfjes, de ‘prikdwang’.  In ongeveer ieder land ter wereld werd het zelfde draaiboek gevolgd. Wie zich vroegtijdig liet prikken, werd eerst onthaald met lof en kadootjes. Vervolgens werd de druk op de zogenaamde ‘antivaxxers’ steeds meer opgevoerd.

En daarna kwamen de uitsluitingsmaatregelen voor wie zich niet ‘vrijwillig’ wilde laten prikken – eerst aftastend en in vraagvorm, en daarna steeds dwingender en dreigender. Die geschiedenis beschrijven zou me tientallen, dan wel honderden bladzijden kosten en dat wil ik de lezer, noch mezelf, aandoen. De ontstaansgeschiedenis van de corona-uitsluitingspas is bijzonder interessant, en onthult een waarlijk geniale strategie waardoor, vanaf het midden van 2020 steeds meer politici, wetenschappers, journalisten, academici en middenvelders steeds luider dat discriminatiepasje eisten, als zogenaamd enige manier om de 'brave' burgers en ondernemers hun vrijheid te kunnen teruggeven.

(Ook toen had ik al door dat de installatie van een geraffineerde QR-samenleving heel wat meer agenda's diende dan die van de volksgezondheid, maar dit terzijde).

Dus maakte ik in de tweede helft van 2021 een ongeziene ervaring mee, die mij bijzonder duidelijk aan den lijve liet voelen wat het is, om als tweederangsburger door het leven te gaan, en om voortdurend zoveel blinde haat en extra geweldsdreiging te moeten ondergaan. En ja, dit zeg ik vanuit een gepriviligeerde positie, van iemand die tevoren dit nog nooit zo had meegemaakt. En ja, mijn ervaring wil absoluut geen afbreuk doen aan het vaak levenslange en véél ergere lot van mensen van kleur, andersvaliden, mensen zonder papieren, etcetera. Integendeel.)

Overdrijf ik nu? Was het allemaal dan écht zo erg?

Ik wil hier graag even focussen op het emotionele effect die die effectieve discriminatie én dreiging had op mijzelf, en op een aantal van de cliënten die ik zie in mijn psychotherapeutische praktijk. Effecten die tot op de dag van vandaag vaak nog doorwerken, in één of andere vorm, zoals extra waakzaamheid, achterdocht of angst.

Persoonlijk voorvoelde ik al behoorlijk aan het begin van de coronajaren die groeiende dreiging. Het stelde mij voor een aantal morele dilemma’s. Zou ik omwille van mijn prikkeuze wel nog in staat zijn om werk te vinden, eten in de koelkast en een dak boven mijn hoofd te behouden? Niet enkel voor mij, maar ook voor mijn gezinsleden? Of zou ik dan toch beter toegeven, en mezelf laten inspuiten met een goedje dat ik absoluut niet vertrouwde, noch op korte, noch op lange termijn, en waar verschillende vrienden en familieleden lichamelijk al bijzonder heftig op hadden gereageerd?

Ik sprak in die tijd amper over mijn diepe angsten voor die dreiging. Enerzijds omdat ik deze angsten bedolf onder een lading van boosheid, verontwaardiging, vechtlust en 'spirituele aanvaarding', en anderzijds omdat ik de mensen rondom mij, die zich evenmin wilden laten prikken, hun kracht en doorzettingsvermogen niet wenste te verminderen door het uiten van mijn diepe, sluimerende ongerustheid. Een fenomeen dat in heel wat oorlogsbieden en tijdens rampzalige momenten gekend is, met vaak kwalijke gevolgen.

Wanneer we immers spreken over TRAUMA, dan gaat het meestal om diepe angst voor ons eigen of andermans leven en welzijn, zonder dat die angst evenwel benoemd, erkend of aangeraakt wordt. het zet zich dan vast, ergens in ons lichaam en onderbewuste, en is vandaaruit actief, onder meer via onbestemde angsten of paniek, triggers, verhoogde waakzaamheid en achterdocht, lichamelijke spanningen, slaapproblemen enzoverder. Soms een leven lang.

Net daarom vind ik het belangrijk om mijn eigen, vaak onderdrukte, angsten uit die periode naar boven te halen, en die pijn te delen, zowel met zij die ongeveer hetzelfde meemaakten, als met zij die die pijn mee veroorzaakten of gedoogden. Als die oude pijn er meer en meer mag zijn, en de dreiging in het NU gerelativeerd kan worden, dan is een verwerkingsproces mogelijk. Vermoed ik. Hoop ik.

En nu even terug naar enkele van mijn eigen angstmomenten als ongeprikte. En bij deze een warme oproep naar lezers om hun eigen angstmomenten en -reacties te delen hieromtrent.

• Toen ik in juli 2021 met enkele geliefden eventjes op reis was in Frankrijk, beseften wij maar al te goed dat we vanaf 1 augustus niet langer welkom waren als ongeprikten op de campings, café's en festivalletjes die we bezochten. In diezelfde periode was het al duidelijk dat in Italië honderdduizenden ongeprikten ontslagen gingen worden én hoorde ik uit de mond van de eerste minister van Nieuw Zeeland, Chris Hipkins, dat ongeprikten in zijn land zouden worden opgejaagd als criminelen. "We will hunt you down". Overdreven, denk je? Luister gerust zelf naar zijn woorden hieronder. Heel wat maatregelen die er eerst waren in Nieuw-Zeeland, kwamen er enkele weken of maanden later in België. Zijn woorden deden dus wel iets met mij.

  
  
  
  

• Maar dat was nog maar het begin. In de VS, die een vergelijkbare lockdown- en maskerstrategie had gevolgd als België, gaven president Joe Biden en oud minister Hillary Clinton een duidelijke boodschap aan de ongeprikten. De lang verhoopte poorten van de vrijheid zouden enkel opengaan voor zij die zich gewillig lieten prikken.

  
  

  

  
  

• Intussen werden meer en meer restaurants, café's, zwembaden, sportclubs, theaterzalen, familiefeesten, ziekenhuizen, verboden terrein voor ongeprikten. Op dat moment kon je je daar als ongeprikte nog wél toegang mee verschaffen mits je een duur en geregeld pijnlijk testcertificaat kon voorleggen, dat telkens maar twee of drie dagen geldig was. Maar steeds meer politici speelden met het idee om dat (2G) poortje ook af te sluiten voor ongeprikten. In Oostenrijk werd zelf omgeroepen dat ongeprikten (op dat moment nog één derde van de bevolking) wellicht verplicht huisarrest zouden krijgen. Enkele universiteitsprofessoren pleitten openlijk voor een verbod op ongeprikte studenten, en de minister van Volksgezondheid wou iedere ongeprikte zorgmedewerker ontslaan.

  
  

  

  
  

  

• * Corona-expert Marc van Ranst verklaarde het maar normaal te vinden dat ongeprikten niet langer naar het buitenland konden reizen, zelfs niet om hun familieleden te zien. Of dat ze in de toekomst mogelijks weken- of maandenlang huisarrest zouden moeten ondergaan.

  
  

  

  
  

  

  * Corona-commissaris Pedro Facon verklaarde op de nationale televisie dat het het overwegen waard was om ongeprikten als mijzelve uiteindelijk in de gevangenis te gooien. Achteraf beweerde hij dat dit enkel een onschuldige denkoefening was. Voor wie het mocht vergeten zijn, hier zijn zijn eigen woorden.

  
  
  
  

• De voorzitter van de Vlaamse socialisten deed er graag nog een schepje bovenop en liet een opinie-artikel publiceren waarin hij ervoor pleitte om alle ongeprikten simpelweg te verstoten uit het openbare leven. Ook in diezelfde periode lieten de hoofdredacteurs van onder meer De Standaard, De Morgen en Het Nieuwsblad weten dat een corona-uitslutingspas 'onvermijdelijk' was.

  
  

  

  
  

• In die periode publiceerde Het Laatste Nieuws zelfs een poll voor haar lezers, met als simpele vraag: "is het een goed idee: een lockdown voor niet-gevaccineerden?" Slik.

• En intussen werd de bevolking overspoeld met persberichten en lezersbrieven als zouden die vermaledijde ongeprikten het allergrootste gevaar voor de volksgezondheid betekenen. Het waren ook de ongeprikten die er de schuld aan hadden dat onze jongste kinderen nog gemaskerd werden, of die de ziekenhuisbedden bezet hielden. Mensen als ondergetekende werden in het najaar van 2021 werkelijk overal gebrandmerkt als onverantwoordelijke egoïsten, asocialen, en potentiële moordenaars. Dat doét wat met een mens, hoor. Neem dat gerust van mij aan.

  
  
  

  

  

  

  

  

• Een klein detail misschien, maar één van de zaken die mij nog het meest kwetsten, was het bericht van de gouverneur van Oost-Vlaanderen, Carina Van Cauter (Open VLD). In haar 'tien tips om veilig van de zomer te genieten', staat onder meer dat groepjes tijdens de zomer het mondmasker eindelijk mochten verwijderen als, en enkel als, iedereen in de groep gevaccineerd was. Dit was eerder een informele maatregel, die gelukkig nooit zo letterlijk werd afgekondigd, maar als toonzetting naar ongeprikten kon het wederom goed tellen.

  
  

  

En dan heb ik nog een hele resem eigen, pijnlijke, ervaringen van discriminatie en dreiging, simpelweg omdat ik mij niet wilde laten prikken in 2021, als gevolg van een goed geînformeerde keuze, en volledig binnen het wettelijke kader.

In de lente van 2022 stortte het coronapas-narratief gelukkig helemaal in elkaar. Pers, politici en influencers tuimelden over elkaar heen om te melden dat het toch weinig zin had, het gros van de bevolking er niet achter stond, en dat het maar wat om te lachen was geweest, eigenlijk. Een beetje paniekvoetbal misschien, maar zonder kwalijke intenties. Zand erover, en dat we er best nooit meer over gingen spreken. Geen oude koeien uit de gracht halen en zo.... het is allemaal voorbij, jochei!

Ik kan je vertellen, met mijn hand op mijn hart, dat ik in die periode écht langdurig bang was, en diep ongerust, en dat ik ook nu nog, bij deze pijnlijke oplijsting, een knoop in mijn maag voel. Het gevaar is intussen op een grotere afstand gekomen, maar nog niet geweken. Dezelfde politici, tv-experts, rectoren en journalisten hebben het nog steeds voor het zeggen, en de prikjesindustrie is intussen nog heel wat rijker en machtiger geworden dan in 2021. En de volgende pandemiescenario's liggen mogelijks al klaar. De CST-pas is trouwens nooit afgelast - ze ligt simpelweg in de schuif of in de koelkast, en kan ten allen tijde weer geactiveerd worden.

Ik worstel bij momenten nog altijd met achterdocht naar mijn eigenste medeburgers en naar sommige kameraden van me, die die verdomde uitsluitingsgeschiedenis nuttig, noodzakelijk of gewenst vonden en nog steeds geen blijken van medeleven toonden met zij die al die extra dreiging, druk en uitsluiting maar moesten ondergaan. Zoals bovenstaande opsomming hopelijk aantoont, was het emotionele effect van al die woorden en daden gene kattepis voor de betrokkenen.

Ik blijf dus waakzaam, en tracht intussen verder te leven. De pijn is er nog bij momenten, en de wonde geneest slechts langzaam. Maar ik besef tegelijk dat de dreiging slechts uit een kleine hoek kwam, aangezwengeld door een kleine minderheid deugers en machiavellisten. De grote meerderheid van de bevolking, ook zij die zich onder grote druk of via slinkse propaganda meer lieten prikken dan hun lief was, willen dit niet, nooit meer laten gebeuren. Het geloof in de huidige groep gecorrumpeerde journalisten, politici en zogenaamde experts is nog nooit zo laag geweest bij de bevolking, en het gezonde verstand en het ware humanisme vertonen een historische terugkeer. Dat is althans mijn indruk, en dat geeft me hoop, en vertrouwen in mijn medemensen en in de samenleving.

Ik wil ook velen kunnen vergeven voor het leed dat ze mij en mijn geliefden rechtstreeks of onrechtstreeks hebben aangedaan, en ik besef dat ook zij hebben geleden onder al die leugens en harde maatregelen en angstpropaganda. Ik wil vergeven, opdat ik zelf een streep zou kunnen trekken onder het ondergane leed, maar vergeten kan en wil ik niet. Want dergelijke uitsluiting mag nooit meer terugkeren. Tegelijk wacht ik nog op wat extra stukken schuldinzicht en een gepaste bestraffing voor de hoofdverantwoordelijken van deze menselijke tragedie. Geïnteresseerde onderzoeksrechters mogen zich gerust laten inspireren door bovenstaand lijstje.

Ik eindig graag met een oproep om te PRATEN over onze angsten in die periode, ongeacht onze prikstatus, onze rol en het object van onze angst in die waanzinnige coronaperiode. Opdat we onze angsten, trauma's en achterdocht weer stukje bij beetje kunnen omzetten in vertrouwen en verbinding en co-creatie van een mooiere en eerlijker wereld, evenwel zonder naïef te zijn, en zonder ooit nog blindelings 'de wetenschap' of de luidste roepers te volgen.

Liefde en woede,

Steven