Toen ik mij meer dan twee jaar geleden vragen flink wat vragen begon te stellen over de strategische aanpak van covid, werd ik door enkele kritische onderzoekers attent gemaakt op het bestaan van Agenda 21 en Agenda 2030.
Ik kende de Duurzame Ontwikkelingsdoelen van de VN al zo’n beetje. Niet zelden werkte ik de laatste decennia al mee aan projecten waar één of meerdere van die humanitaire doelen beschreven stonden. Lange tijd stonden de Verenigde Naties voor mij synoniem met integriteit, internationale samenwerking, vrede, non-profit, idealisme, etc. En die Ontwikkelingsdoelen? Nou, wie kon dààr nu tegen zijn?
Minder armoede en honger, meer onderwijs en welzijn, proper water, een gezond ecosysteem, minder onrecht en seksisme, etc…. daar moét je toch voor zijn? En natuurlijk was, en bén, ik voor.
Maar….niet op de manier waarop deze doelen momenteel worden nagestreefd. Tot spijt van wie het benijdt.
Ik verklaar mij nader.
De Duurzame Ontwikkelingsdoelen werden in 1992 voorgesteld in Rio de Janeiro. De Koude Oorlog was net voorbij, de ‘goeien’ hadden gewonnen, en de wereld kon nu eindelijk die mooie, rechtvaardige, schone plaats worden waar we zolang van hadden gedroomd. Althans, dat was de boodschap. Ik was twintig en was helemaal mee. Bijna alle landen ter wereld verbonden zich aan deze belofte, die in de decennia erna uitgewerkt werd door de Verenigde Naties en enkele gepriviligeerde ngo’s en ‘publiek-private partnerschappen’. Agenda 2030 is het streven om de uitrol van die doelstellingen nog wat te versnellen, tegen 2030.
Dertig jaar na Rio is het allemaal SDG (Sustainable Development Goals) en Agenda 2030 die de klok slaan. Werkelijk alle grootste bedrijven, banken en beleggers staan hier intussen achter, en een belangrijk deel van de uitwerking ervan werd intussen door de VN toevertrouwd aan het World Economic Forum, dé lobbyclub van de rijksten en machtigsten ter wereld, die één keer per jaar samenkomen in het Zwitserse Davos. Het was het World Economic Forum dat de term ‘Building Back Better’ lanceerde, en die de coronacrisis als een unieke gelegenheid zag om met reuzenschreden een Brave New World uit de grond te stampen, onder de neonletters van ‘Agenda 2030’.
SDG-pins worden momenteel door ongeveer elke politieke en bedrijfsleider zichtbaar gedragen op het revers.
Intussen worden honderden miljarden dollars uitgegeven aan die Ontwikkelingsdoelen, zij het op een nogal…bijzondere manier. Het World Economic Forum en de vele machtige internationale instellingen, hebben namelijk een uitgekiende visie over hoé die nieuwe wereld, dat Nieuwe Normaal, er uit moet zien. En vanuit die visie, kiezen ze duidelijk voor een strategie. En die strategie noch die visie, zijn de mijne; dat kan ik de lezer nu alvast vertellen.
Over de visie op de Vierde Industriële Revolutie, en de Great Reset om die dichterbij te brengen, maakte ik bijna twee jaar geleden al een opiniestukje. Het toekomstscenario van de ‘1%’ (of beter: 0,1%) is er eentje vol met digitalisering, automatisering en Artificiële Intelligentie. Eentje waar een meerderheid der mensheid meer tijd achter het scherm doorbrengt dan temidden van andere aardbewoners. Eentje waar regionale en nationale overheden steeds minder te zeggen hebben over thema’s als Energie, Klimaat, Milieu, Vrede, Migratie, Financiën, Openbaar Vervoer, Gezondheid, Onderwijs, etc etc.
“Globale Risico’s” moeten globaal worden aangepakt, zo klinkt het. En dat klinkt ook logisch. Ware het niet dat op die globale niveaus democratie meestal al haar waarde is verloren. De bevolking wordt niet langer vertegenwoordigd; in haar plaats komen ‘technocraten’, zogenaamde experts die werken voor publiek-private internationale instellingen, en waarbij het ‘private’ instaat voor de meerderheid van de fondsen én van de politieke macht. Het grote geld zet de doelstellingen dus naar haar hand, en ontwikkelt strategieën die haar net machtiger, en burgers afhankelijker maken van hen. En die technocraten zijn géén verantwoording verschuldigd aan de wereldburgers. Die laatste mag vooral geloven, en knikken. Vraag dat maar aan de Nederlandse veeboeren.
En terwijl de macht van het grootkapitaal op meer en meer levensgebieden zich verder zet, onder het mom van De Wereld Redden en Solidariteit, zullen ook de laatste restjes privacy eraan moeten geloven.
De meesten weten intussen dat bijna al ons surfgedrag én onze digitale communicatie geanalyseerd, gestockeerd en gebruikt worden voor steeds verfijnder vormen van beïnvloeding van ons kopen, ons handelen én ons denken. Maar ook ons gaan en staan wordt meer en meer gemonitord, en desgewenst gereglementeerd. De eindstreep … is werkelijk nergens te bespeuren. De honger naar steeds meer ‘inzicht’ in hoe mensen denken en handelen evenmin.
En het schrijnende hiervan is, dat veel te veel progressieve collectieven, ngo’s en partijen hier met open ogen instappen. Zo lijkt het voor Groen bijvoorbeeld een uitgemaakte zaak
om onze steden meer en meer ‘Smart’ te maken, met overal slimme camera’s die niet enkel nummerplaten opslaan, maar ook gezichten en bewegingen. Voor Vooruit en Open VLD lijkt het dan weer een zegen om een heel uitgewerkt pasjessysteem te hebben, waardoor ‘stoute’ burgers voor langere tijd uitgesloten worden van het openbare leven. En de 'christen-democraten' van CD&V lijken het een goed idee te vinden warmtedrones in te zetten voor onze veiligheid, ongevraagd binnen te vallen en het aantal mensen in je living te tellen in coronatijden (en ‘samenscholende’ kinderen hiervoor desnoods een nachtje in een koude cel te laten doorbrengen). Voor diezelfde partij staat het trouwens buiten kijf dat we het internet moeten ‘schoonmaken’ en alle mogelijke bronnen van ‘desinformatie’ verbieden. En temidden van dit alles jubelt een groot deel van het middenveld, het Hannah Arendt-instituut incluis. Oh ironie. Alles voor de veiligheid en het welzijn van de mensen? Alles voor de Duurzame Ontwikkelingsdoelen?
Of worden we hier onbewust 'geframed' in ons denken? Zijn we slachtoffer geworden van onze eigen goodwill en goedgelovigheid?
Het is noodzakelijk dat we als mensheid ons meer en meer inzetten om inderdaad zoveel mogelijk ongezondheid, armoede, honger, uitbuiting, misbruik, oorlog, analfabetisme, etc aan te pakken.
Maar mag dat dan alsjeblieft op een lokale, veerkrachtige en mens-waardige manier, aangepast aan de tradities, zeden, economie en cultuur van de lokale bevolking, en met een diep respect voor een aantal grondrechten voor iedere mens, ongeacht papieren, kleur, rang of prikstatus?
Momenteel dromen niet weinig technocraten van een wereld die ‘de problemen écht kan aanpakken’, zonder politiek gepalaber, zonder protesterende burgers, en met andersdenkenden die simpelweg de mond worden gesnoerd. Alles om de wereld te redden, zo lijkt het. Een monoculturele wereld zonder kleinere gemeenschappen, maar met één onderwijspakket, één Netflix, één Amazon/Alibaba, één Facebook/Instagram, één Officiële Waarheid, één QR-codesysteem voor alles wat leeft, en één steriele visie op het menszijn.
Dit is alvast niet mijn toekomstbeeld, en ik zal dat blijven geweldloos bestrijden, tot ik erbij neerval. Niet per se door het oude af te breken, maar eerder door het écht nieuwe mee gestalte te geven. Lokale veerkracht helpen opbouwen, kritisch blijven denken, subversief samenscholen en de dialoog blijven aangaan, en op zoek gaan naar onze eigen gevoelens, onze eigen spiritualiteit. Handelen vanuit de binnenkant, en niet vanuit de buitenkant. Mensen appeleren aan wie ze zijn, en niet aan waar ze willen op lijken om aanvaard te worden door de ‘mainstream’. Samen zoeken naar wat we écht nodig hebben, en niet wat de waan van de dag ons voorspiegelt, en al is dit de zogenaamde waarheid op iedere radio, tv en krantenpagina. Het échte leven vieren boven het platte scherm-leven. Weer waarheid leren onderscheiden van leugen en propaganda. Inzicht verkrijgen in het beschamen en ‘gaslighten’ dat dag na dag over ons wordt uitgestort. En terug onze verbeeldingskracht leren gebruiken en schaamteloos onze wonderlijke wereld creëren. Ieder mens, iedere gemeenschap en iedere streek op een eigen manier, naar eigen inzichten, met vallen en opstaan. Met conflict soms, en met veel dialoog, heel wat luisteren en palaberen. Een beetje, zoals een waarachtige democratie eruit zou kunnen zien, of een republiek, gestoeld op een onwrikbare humanitaire grondwet.
Wie wat dieper wil graven over hoe dat nu precies zit met die Duurzame Ontwikkelingsdoelen, met Agenda 21 en Agenda 2030 heb ik een helder advies. Neem een half uurtje de tijd en luister naar de uiterst lucide Rosa Koire, enkele maanden voor haar dood. Deze inspirerende vrouw wroette vele jaren in dit thema, vanuit een progressieve blik en diepmenselijk streven. Zeer duidelijk én Nederlands ondertiteld.
Zij wilde ons waarschuwen hoe de huidige strategie om de Wereld te Redden, eigenlijk neerkomt op een nieuw soort slavernij, waar we mogen fluiten naar onze klassieke vrijheden en mensenrechten, en waar het grootkapitaal, zich verstoppende achter de Doelen, zonder rem, transparantie of controle, hebzucht en vernietigende controledrang wil laten zegevieren.
De moeite om die these toch minstens eventjes in overweging te nemen. Onze toekomst en zo....
Het duurde voor mezelf best wel een tijdje voor ik mijn vertrouwen in hogere instellingen als de VN durfde in vraag stellen. Bezorgd als ik was om cynisch te worden, of niks of niemendal nog te geloven.
Intussen weet ik wil beter. Ik ga voor Waarheid, Schoonheid, Vrijheid en Liefde, en daarvoor bijt ik door die zure appel heen. Na die appel opent zich immers een wereld vol mogelijkheden. Uiterlijk én innerlijk.
Ik ga ervoor. Jij ook?
Ik sluit mijn artikeltje graag af met de wijze woorden van één van mijn inspirators, de onnavolgbare en veel te vroeg gestorven Bill Hicks.
Peace!
Comments